Trust the Process, Op “Weg” naar “Nieuwe Hoogten”?

Trust the Process…… Ja, ik vertrouw het proces.  Ik moet wel. Het is de enige houvast dat ik heb om op met (hard -)lopen nog iets te kunnen. Wat kunnen? Geen enkel idee wat ik nog zou kunnen. Ik heb natuurlijk die kapotte (gescheurde) meniscus. Maar het gaat nu voorspoedig en een mooi, groot doel is gesteld!
Inmiddels zijn er 9 maanden verstreken sinds ik bij Annatommie van de orthopeed definitief uitsluitsel kreeg, nadat ik eerder in het Diaconessen Ziekenhuis al de diagnose had gekregen: een second opinion en een MRI scan toonden aan: gescheurde meniscus in mijn rechter knie. Niets aan te doen, geen operatie en geen natuurlijk herstel. Dus nooit meer hardlopen? Maar de orthopeed verwees me naar de fysiotherapie met de mededeling dat hardlopen echt nog wel kon.

Of ik geloofde dat ik nog zou kunnen hardlopen? Laat ik maar voorzichtig stellen dat ik daar op z’n minst de nodige twijfels over had. Die knie voelde alles behalve vertrouwd om mee hard te lopen en mijn laatste comeback poging een paar weken eerder was uitgelopen op een dusdanig pijnlijk gebeuren dat ik niet eens meer fatsoenlijk 2 passen kon wandelen zonder te vergaan van de pijn.  Eigenlijk had ik voor mijzelf wel geaccepteerd dat hardlopen voor mij nu “geschiedenis” zou zijn, maar toch wilde ik het ook nog niet opgeven en besloot ik mij dus te melden bij de fysiotherapie bij Annatommie.

Warmingup bij de fysio voor de oefeningen

Rosa (zou later in augustus in Nevada in de woestijn het wereldrecord snelheid fietsen, 122,12 km/uur verbeteren) ging mij behandelen. Dat betekende aanvankelijk vooral knieversterkende oefeningen, later ook stabiliserende oefeningen (en wat kon ik die waterzak vervloeken….), en weer later dynamische oefeningen. Oefeningen die ik vooral ook thuis kon/moest doen. Elke dag minimaal een uur tot (momenteel) wel 1,5 uur toe. Langzaamaan verdween de pijn in de knie, werd mijn knie sterker en stabieler. Na 2 maanden mocht ik 2x een minuut op de loopband bij de fysiotherapie lopen. Onwennig. Shaky. Dat was het dan ook. Ik moest leren om weer te lopen, “anders lopen”. Ik moest ook leren te vertrouwen.
Twee weken verstreken weer alvorens ik het weer op de loopband mocht, moest, kon lopen. En het “ging”! En vervolgens ook buiten mocht lopen, zelfstandig. En dat ging. 4×1 minuut sjokken met wandelpauzes werd langzaamaan steeds iets verder uitgebouwd. Een overwinning voelde dat. En elk stapje verder voelde weer als een overwinning. 6×2 minuten, 5x 3 minuten 5×4 minuten, 4x5minuten…, steeds iets verder, iets langer. Ik kon weer een rondje Fort de Klop lopen, ik kon weer een rondje Oud Zuilen lopen, ik kon weer dat mooie rondje (kleine plas) Maarssenveen lopen. Langzaamaan begon ik er zelf ook in te geloven. De vervangende fysiotherapeute Keyleigh had mij al eens toevertrouwd dat ik echt nog wel eens een marathon zou kunnen lopen, dat ik zelfs bergen op-en-af zou kunnen lopen. Zou het…… ik, als bijna 60-jarige met een kapotte meniscus…. zou het?

Op het strand in Gran Canaria

Vanaf oktober 2019 draai ik nu zonder directe begeleiding. Doe ik trouw (nagenoeg) elke dag m’n oefeningen. “Trust the Proces”. Ik ben er in gaan geloven, maar moet dat proces ook echt respecteren, ook op vakantie op de Gran Canaria. Wel die oefeningen blijven doen. Doe je ze niet, en loop je alleen maar een paar keer over het strand te sjokken, krijg je een terugslag. Overigens is er geen enkele garantie dat “Het Proces” tot succes leidt. Die gescheurde meniscus is er natuurlijk altijd nog en gaat nooit weg. Het noodzaakt je tot voorzichtigheid. Het spontane zoals voorheen is daardoor natuurlijk weg. Ik kan nu niet meer “zo maar eens een eind gaan lopen omdat het mooi weer is en ik er zin in heb”. En daarnaast moeten ook mijn kuitspieren en mijn hamstrings weer wennen aan het (anders) lopen. Het leidde de afgelopen periode rondom de kerst en in januari tot wat irritatie in mijn kuit en in mijn hamstring. En dat is best frustrerend als je geen last heb van die “gehandicapte” knie, dat er nu ineens andere aspecten tegenwerken.
Inmiddels is dat nu hopelijk ook voorbij. Sinds enige tijd loop ik dan ook met compressietubes van Herzog en zijn die irritaties in kuit en in hamstring weg. Ik heb nooit zo veel geloofd in compressie, maar het lijkt er nu toch op dat het mij wel helpt. 
Inmiddels lijk ik dan ook toch eindelijk, sinds het wegtrekken van die kuit- en hamstringproblemen, de consistency in mijn activiteiten te vinden en kan ik daarmee de frequentie van 3x per week vasthouden en tzt naar 4x per week uitbouwen, maar vooral ook omvang te kunnen maken. Daarmee loop ik nu iets achter, terwijl ik juist met lengte (18km) iets voor loop en in tempo (inmiddels onder de 6:00/km) inmiddels ruim voor loop op de projectie. En alleen met frequentie en omvang kan je uiteindelijk ook de afstand verlengen en tempo verhogen, alhoewel dat laatste natuurlijk geen prioriteit heeft.

Lichtjesloop Amsterdam met Linda “Lightning” Voets

In oktober nam ik ook voor het eerst sinds de Silvretttarun 15 maanden eerder, weer eens deel aan een evenement: In mijn eigen stadsie Utereg liep ik de Malibaanloop, waaraan ik al zo vaak had deelgenomen en sterke 10km-races had gelopen en zelfs ooit mijn PR op de mile had gelopen (4:31). Nu liep ik er de prestatieloop over 6km en dat was mijn langste afstand ooit. In december nam ik deel aan de Panboscross en verlengde mijn langste afstand tot 9km. Later in december liep ik in groepsverband onder leiding van Linda “Lightning” Voets de Lichtjesloop in Amsterdam. Zo fijn om eindelijk weer eens in gezelschap te kunnen meedoen! Op 12 januari liep ik de Kwart Marathon van Egmond. Deze had ik heel ambitieus in september, toen mijn comeback nog maar erg pril en onzeker was, al als doel gesteld om samen met KNBSB-collegaatje Harumi te lopen. Ik als doel om vooral het Project “Trust the Proces” te blijven volhouden en Harumi om vooral als inspiratie om het hardlopen weer een serieus op te pakken. Voor mij werd het een prachtige ervaring. Probleemloos en sterk gelopen op het strand met stormkracht tegen en daarna ook een behoorlijk vlotte terugweg door de duinen naar de finish.

Dat gaaf mij ook het vertrouwen om in te stappen in de Jungfrau-groep toen La Coach Laetitia “Ik begin Vandaag” (aanrader voor als je wil beginnen met hardlopen!) mij daarvoor benaderde. JA, ik heb mij aangemeld voor de Jungfrau marathon, op 12 september! Steeds meer begin ik te geloven in het Project “Trust the Proces” en in de woorden die Kayleigh sprak, zoals eerder gememoreerd: “Jij kan nog hardlopen, jij kan nog marathons lopen, jij kan bergen op- en aflopen”. Het grote doel staat dus voor 2020. Het moet mijn 111e marathon worden (26 maanden na mijn 110e).
De eerstvolgende stap nu is een 1/2 marathon. Die staat gepland. Eerder dan vooraf geprojecteerd. Een memorabele, en daarmee bedoel ik niet direct vanwege mijn comeback nu, maar vanwege mijn eerdere loophistorie aldaar. Iemand enig idee welke dat is, waar en wanneer? Ik kijk er naar vooruit en heb er zin in!