En dus was ik weer terug in het vertrouwde en prachtige Davos.
Voor de marathon-afstand op zaterdag 30-juli. Nieuwe organisator X-Trails, maar wel met het al jarenlange beproefde concept en routes van de bekende voorganger Swiss Alpine. Het was mijn 5e keer alweer in Davos na de halve marathon in 2008, de hele marathon in 2009, de ultra-afstand ( 78km +2600hm) in 2012 en mijn comeback op de hele marathon vorig jaar.
Ja: Davos blijft mij aantrekken!
Om te gewennen, te acclimatiseren reisde ik al op maandag naar Davos. Met KLM van Schiphol naar Zurich, dat ging gelukkig goed ondanks 1,5 uur file voor de security, en vandaar met de trein, waarvan het laatste deel vanaf Landquart met de befaamde Rhätische Bahn, wat altijd weer een prachtig schouwspel is als je steeds verder en hoger de bergen in reist.
De eerste dagen vooral besteed aan langere wandelingen, wat voor hoogalpen-trailruns een uitstekende voorbereiding is en zeker om te wennen aan de hoogteverschillen. Mijn belevenissen tijdens deze eerste dagen van mijn verblijf zijn ook te lezen op mijn pagina bij Polarsteps
Op zaterdag dus de trailrun “Gold K43” over de marathon-afstand (42,7km) met volgens de website van X-trails officieel 1424 hoogtemeters. Hoewel mijn voorbereiding, mijn training in de aanloop naar deze loop verre van ideaal was, zeg maar gerust minimaal, had ik er toch alle vertrouwen in. Doel was ook niet om zo snel mogelijk het parcours af te raffelen, maar vooral om te genieten van de prachtige omgeving waar we doorheen zouden lopen, en, uiteraard gezond en wel finishen. Eigenlijk zoals trailrunning bedoeld is.
En zo was het zaterdag 30 juli vroeg dag voor mij als avondmens. Om 5 uur de wekker en een beetje onwennig de laatste voorbereidingen en een paar broodjes. Om 6 uur ook nog een klein ontbijtje met een bak koffie in het hotel, alvorens met de bus van 6:25 uur naar de atletiekbaan te vertrekken, waar ik 10 minuutjes later arriveerde en het al een drukte van jewelste was. Toch heerste er wel een heel ontspannen sfeer voor de start om 7:00 uur. Het was ook best wel erg fris, maar toch besloot ik gewoon in m’n hemd van start te gaan. Uit ervaring weet ik dat ik het toch best snel warm krijg als ik eenmaal loop, en zeker op 1500mtr hoogte.
Traditioneel klonk voor het startsignaal weer de hymne “conquest of Paradise” van Vangelis, voor mij elke keer weer een emotioneel moment om te realiseren wat ik al in dit evenement allemaal al heb meegemaakt en nu weer ga ervaren: Davos, toch een paradijs voor mij…
En los mochten we. Lekker ontspannen ergens achterin het deelnemersveld vertrok ik. Driekwartrondje op de atletiekbaan en vervolgens via de Talstrasse en de Mattastrasse het riviertje de Landwasser over en langs de golfclub de stad uit en het Dischma-dal in.
Dit dal zouden we helemaal doorlopen tot het eind, langs het bergstroompje Dishmabach. De eerste helft nog heel geleidelijk aan langzaam omhooglopend tot aan de 1e verzorgingspost bij het dorpje Teufi na 6km op 1700mtr hoogte. Daarna werd het toch steeds iets lastiger, met af-en-toe een kort maar steil klimmetje, verder naar het dorpje Dürrboden na 14km op inmiddels 2000mtr hoogte en aan het einde van het Dischma-dal en de laatste grote verzorgingspost voor de entree naar de Scalettapass en het hooggebergte. Belangrijk om hier even goed de inwendige mens te verzorgen en wat te eten en drinken. Inmiddels was het al een tijdje lichtjes aan het regenen en besloot ik een extra shirt met lange mouwen aan te trekken. Behalve nat, was het toch ook best fris en zou het “daarboven” straks best eens wat “minder behaaglijk” zijn, dan hier nog beneden in het dal.
Vanaf Dürrboden volgde dus de lange klim naar de Scalettapass. In 4km 600mtr omhoog in steeds woester, wilder omgeving naar een hoogte van 2606mtr, in steeds natter, kouder en winderige omstandigheden. En toch is dit puur genieten, ondanks het schier oneindig klimmen en soms klauteren, want wat is deze woeste, wilde omgeving toch fascinerend mooi met die kale bergen en rotsen en snelstromende riviertjes overal vandaan en overal naartoe. En eigenlijk liep ik best voorspoedig en zonder noemenswaardige problemen, maar zwaar is dit uiteraard echt wel. Bovenop de Scalettapass was het ronduit guur, nat, koud, mistig en winderig. Geen reden om (lang) stil te staan, bij dit hoogtepunt.
En dus maar “snel” verder. De volgende 5kms over het “Panoramapad”, op een schuine berghelling met links best wel een diepe vallei. Klinkt als een mooi pad en dat is het zeker ook met prachtige panorama-uitzichten. Maar een makkelijk lopend pad is het zeker niet, terwijl er soms van een pad trouwens helemaal geen sprake was. Dan was klimmen, klauteren, glibberen. Even leek het er trouwens op dat het toch nog mooi weer werd, toen heel even de zon doorbrak. Helaas niet langer dan minuutje ofzo.
Na het Panoramapad, na 23km, volgde dan de volgende klim naar de Sertipass: 300 hoogtemeters in 2km. Niet zo lang als de klim naar de Scalettapass, maar wel veel lastiger omdat dit vooral een rotsen- en keienpad was, waar van gestaag doorlopen niet meer echt sprake was. Halverwege de klim is de organisatie er trouwens nog in staat om een verzorgingspost neer te zetten in deze totaal onherbergzame omgeving. Behalve een aangename onderbreking van de klim, natuurlijk ook heel welkom om nog maar eens de inwendige mens te voorzien van wat hapjes en lekker warme bouillon-soep. Na de korte onderbreking uiteraard toch weer gewoon verder, genietend, ondanks toch weer de mist en de regen, van de omgeving met hier en daar wat sneeuwvlaktes, bergstroompjes en ook een paar schitterend mooi gelegen bergmeertjes. Uiteindelijk bereikte ik, na bijna 25km lopen, de top van de Sertigpass op 2739mtr hoogte. Ik vond het toch eigenlijk wel passend om hier toch even een selfie te maken, even stil te staan bij dit hoogtepunt.
Dit was ook de 1e keer tijdens de loop dat ik een indicatie had hoe lang ik onderweg was. Daarvoor had ik dat nadrukkelijk weggestopt. Het interesseerde me eigenlijk helemaal niet hoe lang ik er over zou doen. Ik was hier aan het lopen om te genieten en niet om zo snel mogelijk te lopen. En wat zegt een tijd eigenlijk tijdens zo’n loop? Het was 9 minuten over 11 uur. Ik was 4:09 uur onderweg. En wat had ik aan deze tijdsindicatie? Niets dus, of het moet zijn dan dat er geen enkele reden was tot ongerustheid en me nergens druk over hoefde te maken voor de resterende 17kms.
Maar wel eerst nog naar beneden vanaf de Sertigpass. Klinkt makkelijk, maar is toch best lastig op de met stenen, keien bezaaide paden, door de regen vaak glibberig en zigzaggend vrij steil naar beneden. En 1x ging dat dus ook helemaal niet goed, struikelde ik over zo’n omhoogstekende kei en kon ik vervolgens het pad van wel erg dichtbij bestuderen. Gelukkig geen ernstige schade en kon ik, met wat schaafwonden en een bebloed scheenbeen, gewoon verder. En na het aanvankelijk best lastige deel helemaal boven, werd het geleidelijk aan steeds makkelijker beloopbaar en ging het plotseling ook best erg hard naar beneden op weg naar het Sertigdal, naar het plaatsje Sertig (op 1880mtr hoogte), waar ook, na 31km, de bewoonde wereld weer werd bereikt. Inmiddels was het na het verlaten van het hooggebergte ook weer beter weer geworden; zelfs weer aangenaam. Bij de verzorgingspost in Sertig kon ik dan ook weer m’n shirt met de lange mouwen uittrekken en weer gewoon in m’n hemd verder.
De laatste 10km liepen terug uit het Sertigdal terug naar Davos, kleine stukjes door het weiland en grotendeels slingerend door het bos op de berghelling; dan weer een stukje omlaag en dan weer plotseling gemeen ook weer een stukje omhoog. En zo ging dat een km-tje of 7 lang verder tot we het plaatsje Clavadel op 1670 mtr hoogte bereikten aan het begin van het Sertigdal op , en waarvandaan je om de hoek van de berghelling je ineens ook weer Davos iets verder beneden in het dal ziet liggen.
De laatste 2km gaat het dan nog vrij steil naar beneden terug Davos in, en via de Talstrasse dus weer terug de atletiekbaan op. Die laatste 10km en zeker ook de terugweg Davos in, liep ik best erg voorspoedig nog en voelde mij ook nog opperbest toen ik die laatste 300mtr weer terug op de atletiekbaan naar de finish afraffelde; bijna als die specialist baanloper die ik ook in m’n jonge jaren was, zo vlotjes….
Mijn finishtijd was uiteindelijk 6:32:00, eigenlijk verbazend vlotjes dus en zelfs ruim 5 minuten sneller dan vorig jaar, toen ik toch echt veel beter getraind en voorbereid was. Oké, vorig jaar was het erg slecht weer en nu was het gewoon slecht weer en dan vooral eigenlijk alleen in het hooggebergte. En vorig jaar heb ik toch vooral ook veel (meer) foto’s gemaakt onderweg. Maar al-met-al toch een prima gevoel over mijn eindtijd, hoewel zoals eerder gezegd dat in een bergtrailloop ook niet zo heel veel zegt. En, een vergelijkje op strava, best bijzonder: de afdaling van de Sertigpass naar Sertig Dorfli (7,44km -879hm) liep ik vorig precies 8 seconden sneller!
Na de finish eerst mijn medaille omgehangen gekregen (wel weer een uniek exemplaar in mijn ruime verzameling) een biertje, en vervolgens mijn finisher-shirt gehaald. Dat hoort er namelijk ook bij in zo’n bergtrailmarathonloop.
En zo was het toch ook nu weer een heel bijzondere dag, zoals eigenlijk elke dag in het hooggebergte bijzonder is, en dat ook zeker deze week weer was. En vooral ook nu, omdat ik al eerder had besloten, maar dan wel zonder dat aan iemand mede te delen, dat het ook mijn laatste trailloop in de hoogalpen was……..
Hoe jammer ook, hoe zeer ik er ook van geniet, maar een oude man (62+) als ik vanaf platland met een kapotte knie op de trails in de hoogalpen .. moet ik eigenlijk niet meer doen. Maar dan, bedenkend dat ik toch meer dan 50% van alle 60-plussers in de loop achter mij heb gehouden?
Na de Silvrettarun in 2018 zei ik dat al: Nog 1x een bergtrailmarathon voor m’n 60e verjaardag. Uiteraard in Davos 2019 (of eigenlijk het liefst de ultra nog eens). Het liep allemaal heel anders de afgelopen jaren, meniscus blessure, revalidatie, corona en de planning van de Jungfrau-marathon.
Ik heb lang nagedacht over deze beslissing, ook tijdens mijn lange bergwandeling op woensdag nog bij de Joriseen, toen ik daar op 2500mtr hoogte in gehele afzondering een uur lang naast het bergmeer zat. Want ik houd natuurlijk wel van de bergen, de Hoogalpen, de wildernis. Maar mijn “oude lichaam”, waar ik al sinds begin 20 veel van vraag (eis?) moet ik dit niet meer aandoen…..
Het maakt m’n finish vandaag in m’n geliefde Davos nog mooier, emotioneler. En zo past deze editie precies bij al m’n vorige optredens in Davos 
. Onvergetelijk!
Andere mooie blogs (in het Duits)met uitgebreide foro-reportages, die een goed beeld geven van de Davos X-trails:
Marathon4You: door Andreas Bettinger: Willkommen auf den Davoser X-Trails
Trailrunning.De: door Bernie Manhart: Doppelte Premiere
RunningRuud - Hardloopavonturen op de weg, op de baan, op de trails, in de bergen 
Knappe prestatie Ruud. Ik begrijp je beslissing om de risico’s van dit soort dingen niet meer aan te gaan. Ik (60) wandelde vandaag in Noorwegen slechts 700 meter omhoog en weer naar beneden en dat was heftig genoeg voor mijn artroseknieën. Dat jij dat met 62 nog rennend kunt💪
LikeLike